Geplaatst op 10 Mar 2013
Incognito ergo sum. De gevleugelde uitspraak van René Descartes, aangepast aan onze tijd, is de leidraad voor de geluidsverkenningen van het Superstringtrio. Dit trio bespeelt geen snaren en telt slechts twee vaste leden. Parallel aan natuurkundigen die wetmatigheden proberen op te sporen in fijntjes trillende onzichtbare ‘materie’, graaft het Superstringtrio naar de verborgen orde en chaos van de toon. Het vraagt zich af: is het mogelijk om onszelf via de muziek een spiegel voor te houden? Of is het de muziek die zich aan ons spiegelt?
De techniek van het boventoonzingen is één van de vertrekpunten van Mark van Tongeren’s onderzoek Grenzen van het hoorbare, een zoektocht naar de rol van boventonen en timbre in de stem. In de voorstelling worden impliciet gezongen boventonen (zoals in The Ground beneath my Ears) afgewisseld met expliciet gezongen boventonen van de Permutationes (van de compositiecyclus 0…), waarmee het Superstringtrio diep doordringt in de matrix van de boventoonreeks. De unieke kwaliteiten en ratio’s van akkoorden van harmonischen leiden naar een nulpunt (o.) van de auditieve waarneming.
De prijs die betaald moet worden om hun vragen te beantwoorden, is niets minder dan het uitwissen van de eigen identiteit van de zangers. Uiteindelijk beseffen zij niet de virtuoze heersers op hun muzikale terrein te zijn, en geven zij zich over aan de wetmatigheden van geluid die hen vorm geven. Daarom besluiten zij hun samenklanken niet langer te kiezen, maar de boventoonreeks zichzelf tegen te laten komen. Ze betreden ongehoorde, gezongen ruimtes op de grens van het menselijke en het onmenselijke …
Uitvoerders:
